Czas spędzony w pracy jest tak samo czasem naszego życia osobistego, jak czas spędzony z bliskimi. To nasz unikalny, jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny i niepodzielny czas. Doskonale wie o tym nowe pokolenie Y i tego nas uczy, wywiera wpływ. Zastanawiam się, czy rozwiązania typu: praca z domu, elastyczny czas pracy, niepełne wymiary godzin, udogodnienia dla rodziców małych dzieci, zapewnianie opieki nad dziećmi, zorganizowane przez pracodawców dodatkowe szkolenia rozwijające kompetencje, dogodne i wygodne miejsce do pracy odbiegające od standardowego biurka stanowią luksus czy podstawę do normalnego funkcjonowania w przestrzeni zawodowej każdego z nas. Duża potrzeba bezpieczeństwa wśród pracowników starej daty potraktuje to jako luksus, często jak taki zza szklanej szyby, którego lepiej nie próbować, bo może spowodować lawinę z narastających zobowiązań, czy wątpliwości w naszą pracowitość ważną dotychczas samą w sobie. Pracownik nowej generacji do szczęścia potrzebuje w swojej pracy wolnej przestrzeni na relacje, na bycie sobą, na spontaniczność, na dzielenie się z innymi, na refleksję, na to, co sprawia mu radość, na luźną wymianę, na odpowiedzialne współtworzenie rzeczywistości i czerpanie z tego radości. On chce być częścią określonej społeczności, aktywnym podmiotem organizacji i zachodzących w niej zmian. Sama praca nawet najlepiej zorganizowana nie stanowi dla niego wartościsamej w sobie, jest ważnym środkiem do zintegrowania celów  osobistych i zawodowych, do spełnienia.

Co poradzić firmom, które chciałyby rozwijać koncepcję work – life balance i działania CSR? Aby przede wszystkim postawiły na budowanie relacji, elastyczność w działaniu, samorozwój, w tym na pracę z pasją, wzmacnianie kapitału społecznego, w tym  postaw nastawionych na współpracę i współdziałanie poprzez autentyczny (ponad presją, perfekcjonizmem i ambicją)rozwój obszaru społecznego zaangażowania i wolontariatu pracowniczego. To bowiem wyjątkowe miejsce dialogu i integracji wokół wspólnych wartości ludzi biznesu o różnorodnych światopoglądach, postawach, stylach działania,  sytuacjach życiowych, ale i  płci, wieku czy wykształceniu. To inkubator otwartości na różnorodność, pozytywne relacje współdziałania i współdzielenia.

Pracownicy jednak temu jeszcze nie ufają, bo nie nauczono ich ufać sobie, ufać innym. A tymczasem sens odnajdujemy w pasji, i to ona będzie stanowiła furtkę i zawór jednocześnie, by zachować równowagę nie tyle między pracą a życiem osobistym, co równowagę między być a mieć, zwłaszcza jeśli będziemy mogli i umieli dzielić się nią z innymi.

Źródło: http://www.izabeladyakowska.pl/